|
| |
|
Nostaljiden hoşlanmayanımız yoktur. Fakat dozunu iyi ayarlamak gerekir. Hep eskiyi iyi, yeniyi kötü görme alışkanlığı zarar verir. Toplumumuzda bu tür hastalığı olanlar vardır.Genel anlamda bu tür insanlardan hoşlanmam. Ama bazen nostalji takılmadan da edemem.
Günümüz modern dünyasının geldiği noktada, eskinin özlenmesi gereken bir çok değerinin bulunduğuna inanıyorum.
Çocukluğum Malatya şehir merkezine çok yakın küçük bir ilçede geçti. Bilmiyorum diğer bütün arkadaşlarım aynı şeyi yapıyorlar mıydı? Bayram arifesinde bana bir kıyafet alındığında ilk yaptığım şey, mahallemizin 80’ini aşmış Zeynep Nenesine koşmaktı. Uzaktan akrabamız olurdu.
Zeynep Nene üzerimdekileri görür görmez niye geldiğimi anlardı. Ve hemen hemen her bayram arifesinde söylemiş olduğu cümleleri yeniden bir kez daha tekrarlardı. “A oğlum, kıyafetin yeni mi? Kim aldı? Ne kadar güzel elbise bu? Sana çok da yakışmış. Daha çok kıyafetler nasip olsun inşallah….” Zeynep Nene’ni cümleleri dualarla biterdi.
Nenenin söyledikleri o kadar hoşuma giderdi ki, mutluluktan adeta kendimden geçerdim. Yaklaşık 25 yıl önce Zeynep Nene hakkın rahmetine kavuştu. Mekanı cennet olsun. Bilmiyorum, şimdiki çocukların Zeynep Neneleri var mı? Veya şimdiki çocuklar kendilerine alınan bir kıyafetin sevincini bizim çocukluğumuz gibi yaşıyorlar mı?
Hiç sanmıyorum. Günümüz tüketim toplumunun çocukları, aynı sevinci yaşamıyorlar sanki...
Bir çoğumuz bilir. Bayram, tebrik kartlarında yeni alınan ayakkabısını başucuna koyup uyuyan bir çocuk resmiyle tasvir edilir zaman zaman. İşte biz o kartların anlattığı duygunun hazzını yaşadık çocukluğumuzda.
Arife gününün çok farklı bir yeri vardı. Şeker toplayacağımız saati büyük bir heyecan içinde beklerdik. Şimdiki çocukların büyük bölümü bayramlarda şeker toplamaya bile çıkmıyor.
Her bayram sabahı erken uyanırdık. Cami evimize biraz uzak olduğu için babam ve evin büyükleri sabah namazından çok önce uyanır ve hazırlık yaparlardı. Sabah namazına Ulu Camiye gidilirdi.
Malatya’nın Battalgazi ilçesi tarihi bir kent. Başkenti Konya olan Selçukluların Keyseri ve Sivas ile birlikte en önemli kentlerinden biri. Yaklaşık 200 yıl önce yeni yerine taşındığından, tarih olarak Malatya’yı Battalgazi ilçesi temsil eder. Zaten Battalgazi’nin 1985’e kadarki resmi ismi de Eskimalatya idi.
Bizim ilçede Selçuklulardan kalan bir gelenek gereği bayram namazı tek camide kılınırdı. O zamanlardaki nüfusu 10 bin civarında olan koca ilçe, bayram günü sabah namazında Ulu Camiye sığardı. Sabah namazı kılındıktan sonra, herkes camiye yaklaşık 500 metre mesafedeki Mihrab’a giderdi. Burası ismini kıble yönünde bulunan büyükçe bir mihrab ve çevresi yarım duvarla örülmüş geniş bir araziden alıyordu. Şimdilerde Bayram kışa denk geldiğinden, ilçede bayram namazı Ulu Camide kılınıyor.
Namaza gidecek yaşta olmayan bütün çocuklar camiden toplu olarak çıkan büyüklerini dört gözle beklerlerdi. Cemaat eve gelmeden önce hiçbir çocuk şeker toplamaya çıkmazdı. İlk bayramlığımızı ise camiden eve gelirken yolda karşıladığımız büyüklerimizden alırdık. Önce büyüklerin ellerini öper ardından bayramlığımızı isterdik. Bu bayramlık ya şeker yada para olurdu.
O zamanlar hiçbir kimse Ramazan Bayramına , Şeker Bayramı demezdi. Bayramlar kutlu olmaz mübarek olurdu. Yine o zamanlar bayramlar bayram olarak kutlanır, büyük küçük herkes bayramı özlemle beklerdi. Şimdi gibi bayramlar tatil günleri gibi algılanmaz, bayramlar için özel hazırlıklar yapılırdı. Bayramın ilk günü genel anlamda, baba ocağında toplanılırdı. Sıla hasretleri Bayramlarda sonra erer, büyük özlemler bayramlarda nihayet bulurdu.
Battalgazi ilçesi yeşil dokunun içine gömülmüş bahçeli evlerden oluşuyor. Evimiz cami istikametinden gelen cemaat için ilk uğrak yeri olduğundan, evimizin önünde mahalleye giriş yapan komşularımız namaz dönüşü ilk bize uğrar ve genellikle bizim evde kahvaltı yaparlardı. Biz çocuklar cemaate hizmet etmekten büyük mutluluk duyardık.
Cemaati uğurladıktan sonra asıl özlediğimiz an gelir ve gruplar halinde mahallelere dağılarak şeker toplardık. Bayramlarda anlatılmaz ölçüde mutlu, huzurlu ve sevinçliydik. Eğer şimdiki çocuklar aynı duyguları yaşamıyorlarsa, çok yazık.
|
Köşe Yazısı
Hakkındaki Yorumlarınız
|
Yazarın Tüm Yazıları |
|
|
|
|
|
| |
.gif)
.gif)
.gif)
.gif)
